Abrimos unha fiestra? (3)

Que tal se hoxe a nosa ventá dá ao mar?

David Hockney, Almorzo en Malibú. Óleo sobre lenzo, 1989

Todo este azul e todas estas ondas alumean un almorzo tras dos cristais das ventás, nunha habitación  na que o marrón do chan fai un forte contraste coa representación da auga, que é o que máis espazo ocupa do cadro. A perspectiva e a organización do espazo débenlle moito á arte xaponesa, pero isto non era ningunha novidade en 1989. O almorzo está disposto... para quen? Tal vez para nós, que nos permitimos entrar neste espazo privado rodeado polo mar, de xeito que case se fai exterior.

Hai moito coñecemento da pintura aquí, con influencias que nos remiten a Matisse e ás vangardas de principios do século XX nese dinamismo das ondas, non sabemos se ameazadoras ou reconfortantes. O artista fixo varias versións deste mesmo tema e desta mesma mesa disposta para almorzar.

Se buscades en google, David Hockney aparecerá como un dos principais artistas adscritos á arte Pop, e é certo que moita da súa obra coincide con ese estilo, pero non podemos pechalo nunha única categoría. Hockney é unha persoa cun exquisito sentido do humor, un debuxante extraordinario, un interesante retratista, un gran teórico da arte (se algunha vez vos atopades co seu libro El conocimiento secreto, botádelle un ollo, e descubriredes como moitos pintores do pasado empregaron máquinas de diverso tipo para debuxar), e un investigador do uso das novas tecnoloxías na pintura: nos anos 90 investigou nas posibilidades pictóricas da fotografía instantánea, creando composicións con polaroids, e na actualidade, pinta co seu iPad e o seu iPhone as fiestras da súa casa de Yorkshire. Abaixo vos deixo un par de exemplos disto último:

Alguén quere atreverse a imitar a Hockney? Veña, compartamos as nosas fiestras!

Abrimos unha fiestra? (2)

Hoxe domingo, unha selecta escolma de fiestras:

Jan Vermeer. Muller con xarra de auga, ca. 1662. Óleo sobre lenzo, Metropolitan Museum, Nova York

Jan Vermeer. O xeógrafo, ca. 1668. Óleo sobre lenzo, Museo Städel, Frankfurt del Meno.

Hoxe gozamos de dous cadros de Jan Vermeer, pintor que viviu na cidade holandesa de Delft entre 1632 (ano en que foi baptizado) e 1675, cando polo seu testamento sabemos que deixa débedas á súa muller e aos seus fillos. Poucas cousas máis sabemos da súa vida. A obra que conservamos del é moi escasa, segundo os especialistas na súa obra 33 ou 35 cadros, seguramente perdéronse moitos das que pintou, pero seguramente era un pintor lento e minucioso, o que tamén limitaría a súa produción. En vida tivo unha fama moderada, quizais porque prefería os temas da vida cotiá, algo que era moi popular entre os burgueses ricos dos Paises Baixos, que daquela época enriquecíanse grazas ao comerzo. Sen embargo, salvo unha primeira etapa na que pintou cadros relixiosos, non era dado aos grandes temas históricos que compraban os poderosos ou os temas relixiosos que decoraban as igrexas. No século XIX foi redescuberto e moi aprezado por grandes pintores pola exquisitez da súa técnica e polo marabilloso uso da luz que emprega. Para entender isto, fixádevos nos exemplos que vos traio e na limpeza e brillantez do azul dos vestidos da muller e do xeógrafo, ou en como reproduce os brillos do metal da xarra do primeiro cadro.

Sabemos pouco de Vermeer, pero sí sabemos que vistas tiña desde as fiestras do seu estudio, que seguramente era a habitación na que situou o xeógrafo.

A ruela, que Vermeer pintou cara 1657, é probablemente unha representación do que Vermeer vía cada día ao mirar pola fiestra. Espero que, coma min, gocedes con esta pintura de tema aparentemente banal, que tanta delicadeza e tantos detalles presenta. E que coma min, sintades como se respirásedes aire fresco.

Como conseguía Vermeer tal grao de detalle? Facendo trampa:  tedes aquí un enlace moi interesante, que ademais vos ensina a fabricar unha máquina para debuxar (si, existen): a cámara escura.
Las trampas de Vermeer

E finalmente, a pintura de Vermeer inspirou unha novela e logo unha película baseada nesta, na que podedes ver unha boa recreación de como vivía a xente en Delft no século XVII:
A rapaza da perla

Abrimos unha fiestra?

Caspar David Friedrich: Muller na ventá. 1822

Abramos fiestras ao aire fresco e á arte: novas vistas, por se xa vos cansades das de diario, as que nos permite o confinamento.
Adoro esta imaxe, tan sinxela pero en realidade tan complexa: a muller asomada, mirando activamente (na arte daquel momento, as mulleres son normalmente pasivas, algo para ser mirado, non suxeitos que miran), unha paisaxe que non se ve, o contraste entre a penumbra do interior e a luz de fóra. A parte superior da ventá é un anticipo do surrealismo, e tamén un ceo azul precioso. E o cadro permite que o miremos moitas veces: fixádevos ben: a ventá dá a unha canle das que son frecuentes nas cidades do norte de Europa. Eses paus que se ven son os mastros dun veleiro.
É a única pintura de interior de Friedrich, que gostaba de pintar paisaxes. A modelo é a súa muller, Christiane Caroline Friedrich, que aparece noutros cadros do pintor.
Gústavos? Quizais queirades deixar un comentario.

Historia na casa para 1º de ESO (1)

Ola, son María:

Tentei crear un curso na aula virtual e fracasei, así que, para evitar tardar máis, vouvos mandar algunha tarefa desde aquí. Nada complicado, polo de agora, só mirar algúns vídeos e fixarvos nun par de cousas que se contan alí e que podedes apuntar no caderno. Xunto a tarefa póñovos o tempo no que podedes facelo, para que non se vos acumule o choio. Polo de agora NON HAI QUE ENVIAR NADA, só apuntar no caderno un par de cousas.

Penso que estaredes todos e todas ben, porque seguro que estades seguindo as instrucións, e coidándovos. É aburrido, botamos de menos aos amigos e a familia, e ao mellor, só un chisco, o instituto. Pero é necesario que o fagamos ben, como o estades facendo. Estamos coidando de nós e de todos. Lembrades que algún día aí atrás falamos do que nos fai humanos.? Pois coidarnos entre nós é unha das cousas que máis revelan a nosa condición humá, así que seguro que o estamos facendo moi ben.

A tarefa para estes días (podemos dar tempo ata martes que vén, día 31) é mirar este vídeo: http://youtube.com/watch?v=C7hDcl_hGIY

O tema é Hominización y Prehistoria, e moitas cousas xa as sabedes.

- Fixádevos nos cambios físicos (min. 2.05-4.17), que xa os vimos. Revisade se tedes todos, entre o caderno e o libro.

- Unha novidade é a cuestión de como os nosos antepasados se adaptaron ao medio (min. 4,18). Apuntade no caderno como foi.

- Apuntade tamén como apareceu a linguaxe e como mellorou a nosa aprendizase (min.5,28). Isto é moi chulo.

- Logo vén unha explicación de como foi a evolución dos homínidos (e dos homininos, que vos sabedes a diferencia, pero este profesor que fala non, jeje), fixádevos sobre todo en quen aprendeu a facer ferramentas, quen descubriu o fogo e saiu de África a outros continentes), quen se parecía máis á nosa especie, e quen chegou a América. Pista: cada unha das frases que van en cursiva fan referencia a unha especie distinta e hai que apuntar cal no caderno.

Hai tamén un apartado que fala de como funciona a evolución, pero isto non volo vou preguntar. Ao mellor vos serve para Bioloxía (non é trampa).

A partir do minuto 14 hai algo moi chulo... aguantade ata o final, porque no minuto 15,15 hai unha liña do tempo da Prehistoria. Isto xa non hai que apuntalo, só é un repaso.

E de propina, un resumo sobre unha vella amiga: Lucy en un minuto youtube.com/watch?v=ErLLJ5o_vpA

Se non dades aberto os vídeos podedes marcar sobre as direccións co botón dereito do rato, darlle a copiar e pegar logo esa dirección en internet para abrilos.

E por hoxe nada máis, só pedirvos que sigades facendo o esforzo de quedar na casa. Coidádevos moito, comede ben, facede algún exercicio, buscade cousas divertidas para facer en casa e estade ben. Porque cando o confinamento remate, quero vervos a todos e todas!

Unha aperta, a profe de Historia.